نمی شه دل به هر کس داد                       

   نمی شه از نفس افتاد

پرنده با پر بسته                                   

نمی شه از قفس آزاد

نمی شه شب به شب خوابید                        

فقط کابوس وحشت دید

نمی شه در سکوت خود

صدای گریه رو نشنید

نمی شه غرق در غم بود

ولی از گریه رو گردوند

نمی شه تا ته آواز

فقط از ترس فردا خوند

گلوی ساز دلتنگی

پر از فریاد خاموش

دوباره سر بده هق هق

بزار دست صدا رو شه

نمی شه دل به هر کس داد

نمی شه دل به هر کس بست

نمی شه رفت راهی شد

رسیدم باز به یک بن بست

چه رسم ناهماهنگی

همیشه رسم تقدیره

نمی شه بود و عاشق بود

واسه عاشق بودن دیره

قلبم یک ترک عمیق برداشته/خیلی عمیق/مرمتش سالها شاید به طول بکشد اگر زنده بمانم/با این درد باید بسازم تا شاید کم کم تسکین یابد/شاید تسکین یابد/بعضی درد ها هرگز فراموش نمی شوند در روح و جان آدمی رخنه

می کنند/لانه می کنند و آدمی را کم کم از پا در می آورند/درد من از همان دردهاست و مرهم هم ندارد/دارد؟؟

یه دورانی همیشه از خودم می پرسیدم عشق یعنی چی/خیلی از دوستانم رو تمسخر می کردم/می خندیدم به آنها وقتی اشک می ریختند /و حال امروز آنها باید به من بخندن/

روحم خسته است /خسته از خیلی چیزها/ذره ذره دارم خودم را نابود می کنم/مهم نیست/شاید همین باید سر انجام و پایان من باشد/خودم را سپرده ام دست دلم/بگذار تا هر کجا که می خواهد مرا با خود ببرد................