مرگ من

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
 

در بهاری روشن از امواج نور
 

در زمستانی غبار آلود و دور 
 

یا خزانی خالی از فریاد و شور  

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروز ها ‚ دیروزها

دیدگانم همچو دالانهای تار

گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

دستهایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله میزد خون شعر

خاک میخواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یکسو می روند

پرده های تیره دنیای من

چشمهای ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

در اتاق کوچکم پا می نهد

بعد من با یاد من بیگانه ای

در بر آینه می ماند به جای

تارمویی نقش دستی شانه ای

می رهم از خویش و میمانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افقها دور و پنهان میشود

می شتابند از پی هم بی شکیب

روزها و هفته ها و ماهها

چشم تو در انتظار نامه ای

خیره میماند به چشم راهها

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامنگیر خاک

بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من میپوسد آنجا زیر خاک

بعد ها نام مرا باران و باد

نرم میشویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام و ننگ

 فروغ فرخزاد

حالم خیلی بده /خیلی بد/این روزها از آن روزهاییست که هیچ آدمی آرزوی آن را نمی کند/یه بغض سنگین خیلی سنگین یه گوشه ای از گلوم خونه کرده و گویی حالا حالاها خیال دل کندن نداره/خسته شدم خیلی خسته /دیگه توان ندارم برای تحمل خیلی چیزها/خیلی حرفها/امروز مرگ را فریاد کردم/اما گویی مرگ هم مرا نمی بیند!

کاش می شد صفحات دفتر زندگی را ورق زد و آن را به عقب برگرداند/کاش.........................................

نمی دونم شاید آن وقت خیلی چیزها فرق می کرد. 

خدایا دارم با تو حرف می زنم .می شنوی صدام؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معلومه که می شنوی/می دونم خیلی بی ارزش تر از اونی هستم که بخوای من ببینی/اما ازت خواهش می کنم من ببین.

دلم داره می ترکه.فریاد اشکام را بشنو.

این روزها فقط اشک می ریزم و آه می کشم.

مگه کار دیگه ای هم می تونم بکنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

مرغ تنهای دل به دنبال کدامین آشیانی     

سکوت سرد تنهایی را

بر کدامین بام نوا خواهی کرد

این روزها

کلبه ی دل زمستانیست

در حصار هجوم درد زندانیست

دوستی آشنایی همدمی

نه نیست

پس آدمی

تا که شاید بشنود آواز درد پر غمت

خسته ای دانم چه سود

مانده ای دانم چه سود

  (حسادت کودکانه)

چه قدر وقتی به سارا نگاه می کرد احساس بدبختی می کرد/سارا دختر پولدار کلاس /دختر فرش فروش معروف شهر/با چشمای قهوه ای روشن /وپوست سفیدش/درست مثل شاهزاده هایی که مادر بزرگ تو قصه هاش براش تعریف کرده بود.دختری که هر وقت اراده می کرد مالک هر چیزی که می خواست بود.بعضی وقتا از خودش می پرسید چرا سارا هر چیزی که می خواست می تونست داشته باشه /اما اون هنوز کفش های دو سال پیشش رو می پوشید/یادشه وقتی با پدرش رفته بودن برای خرید/پدرش براش کفشی رو گرفته بود که 2سایز از اندازه ی واقعیه پاش بزر گتر بود /وقتی کفشا رو پاش کرد پا های کوچیکش تو کفشا گم شد!!!!

همیشه همینطور بود /همیشه هر چیزی که پدر براش می خرید 2یا3سایز از خودش بزرگتر بود./پدرش کارمند ساده ی یه شرکت بود با یه حقوق نا چیز/تو عالم بچگی تو عالم تخیل گاهی آرزوی داشتن یه چوب جادویی رو می کرد یه چوب جادویی درست مثل اونایی که جادوگرا تو قصه ها داشتن!/با خودش می گفت اگه من از اون چوبای جادویی داشته باشم می تونم همه ی آرزوهام بر آورده کنم/و دیگه مجبور نخواهم بود کفشای بزرگتر از پاهام رو بپوشم که همش بخورم زمین وجلوی بچه ها خجالت بکشم/

اون روز در کلاس دخترک پولدار کلاس باز داشت مثل خیلی روزای دیگه فخر فروشی می کرد.داشت مداد تازه ای رو که مامان جونش به تازگی براش خریده بود به بچه ها نشون می داد و به قولی فخر فروشی می کرد /بچه های کلاس اکثرا از طبقه ی متوسط جامعه یا حتی ضعیف بودن و دیدن چیزهای رنگارنگی که سارا به کلاس می آورد مثل دیدن خوابهای رنگی بود/گویی پرنس کلاس خودش به خوبی به این مسئله آگاهی داشت و از این جهت کمال لذت و فیض را می برد.اون روز دیگه نتونست رفتار فخر فروشانه ی شاهزاده رو تحمل کنه وقتی زنگ خورد وهمه رفتن برای زنگ تفریح تو کلاس موند با ترس و لرز رفت پای کیف سارا /جامدادیش در آورد از شدت هیجان عرق کرده بودو تند تند نفس می زد مدام پشت سرش رو نگاه می کرد مبادا کسی داخل کلاس بشه و اون در حال ارتکاب این عمل زشت ببینه/با سرعتی باور نکردنی مداد قشنگ رو برداشت و داخل جیب رو پوشش پنهان کرد و جامدادی روبا عجله در کیف سارا گذاشت وکیفش رو سر جاش بر گردوند/در همین حال زنگ خورد دوید سمت نیمکتش که آخر کلاس بود در حال دویدن پاش گیر کرد به یکی از نیمکت ها و خورد زمین صدای آخ گفتنش بلند شد اما مجالی برای گریه کردن نداشت سریع بلند شد ولنگان لنگان رفت سمت نیمکتش در انتهای کلاس/از عملی که انجام داده بود احساس شعف می کرد /البته در ابتدای کار و قتی بچه ها به کلاس برگشتن کم کم ترس لو رفتن عملی که انجام داده بود  جای شادمانیه اولیه رو گرفت/اگه سارا متوجه می شد او این کا رو انجام داده به همه می گفت:که شاگرد اول کلاس دزده واون وقت آبروی او و شاید حتی آبروی خانوادش می رفت و شاید حتی او ن به زندان می انداختن!!!!!!!!!! ولی مگه چند سالش بود فقط ده سال.خوشبختانه سارا در اون زنگ متوجه ی گم شدن مداد عزیزش نشد و مینا  که در تمام مدت کلاس با افکار وحشتناک والبته وجدانش در گیر بود بلافاصله وقتی زنگ خورد مد اد رو به کیف سارا برگردوند وبا وجدانی راحت به حیاط مدرسه رفت.

هنوز هم نگاه ملتمسانه اش را که با سماجتی خاص در صدد فروش یک عدد فال به من بود در خاطر دارم .

 کودکی هفت شاید هم هشت ساله!مظلومیت نگاهش عرش را می لرزاند.در آن سرمای زمستان پیراهنی نازک بر تن داشت

و کفشی پاره بر پا.

انبوه گیسوان مشکی اش با وزش باد سرد زمستانی به بازی در آمده بود .پوست لطیف کودکانه اش به خاطرسردی هوا کرخت

شده بود.به راستی آیا باید به این کودک ترحم میکردم؟!

چندین هزار از این کودکان در جامعه ای که ادعای عدالت و اسلامی بودن آن را داریم زندگی می کنند که دیده می شوند ونمی

شوند؟

چندین کودک هستند که آرزوی داشتن کانون گرم خانواده را دارند.آرزوی داشتن سقفی بر بالای سر/لباسی گرم برتن/یکشب

خوابیدن با شکم سیر/آرزوی رفتن به مدرسه.آرزوی کودکی......................................

کودکانی که به اجبار جامعه بزرگ می شوند.کودکانی که کودکیشان دردریای انبوهه مشکلات زندگی پستشان غرق می شود!

کودکانی که حقشان توسط خیلی از گردن کلفت های پولدار جامعه پایمال شده/پولدارهایی که این کودکان راانگل جامعه می

دانند و به دیده ی حقارت بر آنان می نگرند.

به راستی عدالت بر جامعه حاکم است ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یا آنکه تنها آن را شعار می دهیم وفریاد می زنیم تا انبوه درد های جامعه را درزیرسایه ی  آن مخفی کنیم!!

به راستی چه زمان این چنین تفاوت های عظیم طبقاتی از بین خواهد رفت؟

چه زمان حق مظلوم از ظالم ستانده خواهد شد؟

چه زمان شاپرک رویای کودکانه ی کودک فقیر رنگ خواهد گرفت؟

چه زمان؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خداوندا خواهان تولد دوباره ام مرا دریاب. 

بر پهنه ی اندیشه ام غبار فراموشی نشسته است و من از اعماق وجود خواهان زدودنم وتنها تو می توانی قدرتم دهی برای رهایی پس مرا دریاب.

کمی نگاهم کن وتنها کمی صدایم تا از منجلاب مادی بودن رهایی یابم.

آشفته و سرگردان در دیار دنیا به دنبال دستی برای رهایی از پستی و آشفتگی .

از کدامین جا آمده ام و به کدامین جا رهسپارم سوالی که جواب آن را می دانم و نمی دانم!

به راستی اگر آدمی در دنیای عدن میدانست چه در این دنیا در انتظارش است راضی به خلق شدن بود!

اما مگر چاره ای جزء تسلیم بودن در برابر خواست پروردگارش دارد واین تسلیم بودن یعنی تمامی ماهیت یک بنده ی خاضع.

خاضع بودن در برابر رب گفتنش آسان است و انجامش به سختیه تکان دادن کوهی از جا!!

چشم بر بستن بر تمامیه ظواهر فریبنده ی زندگانی آن چه تمامیه آدمیت در سرشت فطرت خود خواهان آن است و چه سخت است رسیدن به آن.

خداوندا قدرتم ده برای تولد دوباره.

جان تازه در کالبد خا کی ام بدم سرشتم را نیکو نما و اندیشه ام را زیبا.

بگذار بار دیگر اموار ملکو تی ات بر پهنه ی جانم بدمد و مرا با خود تا بی کران عرش رساند.

خدای من مرا ببین دیدنی که شایسته ی خلقیتم باشد.

تنها و تنها یادتو آرامش دهنده ی جان تشنه ی من است می دانم فریاد بر خواسته از اعماق وجودم را

شنیده ای و قبل از در خواست این بنده ی نا چیزت دستش را گرفته ای. 

خدا وندا دوستت دارم به لطافت بال پروانه و پاکی قطره ی شبنم صبحگاهی بر گلبرگ گل و نجوای عاشقانه ی سحرگاه.

این دوست داشتن را در من جاودان نما و بگذار دوباره پا بر این عر صه ی خاکی نهم!

بار الهی عشق را از من نگیر!